Nieuws

Rb: geen Dublinoverdracht Cyprus ivm gebrek aan opvang

De vreemdeling heeft aannemelijk gemaakt dat ten aanzien van Cyprus niet uitgegaan mag worden van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Ruim 90% van de asielzoekers zijn in Cyprus op privéhuisvesting aangewezen, met name alleenstaande mannen zoals de vreemdeling. Verder zijn de mogelijkheden voor het verkrijgen van een financiële bijdrage zeer gering en bovendien biedt deze bijdrage geen zekerheid voor een waardige levensstandaard.  

Nu een enorm aantal asielzoekers in erbarmelijke omstandigheden leven, is voldoende aannemelijk dat de Cypriotische autoriteiten niet voldoen aan artikel 17 lid 5 Ori. Op korte termijn valt geen of onvoldoende verbetering te verwachten. Gelet op de geconstateerde gebreken wordt klagen bij de Cypriotische autoriteiten niet effectief geacht.

Beroep gegrond.
Rb Den Haag, NL24.34164, 29.10.24

Rb: risico huiselijk geweld bij terugkeer zwangere statushouder Italie met 2kk zonder vangnet

De minister heeft de gestelde gebeurtenissen, te weten mishandeling, verkrachting en huiselijk geweld door haar echtgenoot (momenteel nog verblijvend in Italië), waardoor eiseres in een kwetsbare situatie verkeert, niet bestreden.

De rechtbank volgt eiseres in haar betoog dat zij bij terugkeer naar Italië het risico loopt om weer terug te moeten gaan naar haar echtgenoot, samen met haar kinderen. Immers, statushouders hebben na zes maanden geen recht meer op ondersteuning in eerste levensbehoeften, zijn volledig op zichzelf aangewezen bij het zoeken naar huisvesting en komen meestal pas na jaren van verblijf en na registratie op een adres in aanmerking voor sociale huisvesting en inkomensondersteuning. Ter zitting heeft eiseres ook gesteld dat de zes maanden al verstreken zijn en dat ze bij terugkeer in onzekerheid zal verkeren over een te verkrijgen woning waardoor ze een groter risico loopt om met haar kinderen terug te moeten keren naar haar echtgenoot. Dit is onvoldoende weersproken door de minister.

Een belangenafweging op dit punt, ten aanzien van de minderjarige kinderen en de situatie van eiseres, was daarom noodzakelijk. Nu de minister op grond van artikel 3 van het IVRK gehouden is speciale aandacht te besteden aan de belangen van het kind, is de rechtbank van oordeel dat de onduidelijkheid over de positie van eiseres en haar kinderen bij terugkeer naar Italië ook onvoldoende is gemotiveerd. De rechtbank zal daarom het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen, omdat het besluit niet berust op een deugdelijke motivering. De rechtbank vernietigt het besluit daarom

Rb Groningen NL24.37534, 12.11.24
https://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBDHA:2024:18637

College Rechten vd Mens tbv begrotingsbehandeling A&M

Het College constateert dat de verschillende voorgenomen maatregelen voor mensen zonder rechtmatig verblijf niet in lijn zijn met mensenrechtelijke verplichtingen. …. Het gaat hier vaak om mensen in een kwetsbare situatie met speciale (zorg)behoeften. De voorgenomen maatregelen maken hun situatie nog kwetsbaarder, waardoor de verwezenlijking van hun rechten in het gedrang komt. Daarnaast zijn de maatregelen niet bevorderlijk voor de sociale cohesie en een veilig publiek domein.

Het gaat daarbij om de volgende maatregelen:

• Het besluit om per 1 januari de rijksbijdrage aan de Landelijke Vreemdelingen Voorziening stop te zetten.
• De mogelijk sluiting van Centrum Transculturele Psychiatrie Veldzicht voor (afgewezen) asielzoekers.
• Het voornemen om het niet meewerken aan terugkeer strafbaar te stellen.

De criminalisering van mensen zonder rechtmatig verblijf werkt niet alleen stigmatiserend, het zal ook tot gevolg hebben dat mensen zich minder snel wenden tot hulp-, zorg-, en onderwijsinstanties waardoor de verwezenlijking van hun rechten onder druk komt te staan en problemen verergeren.

https://publicaties.mensenrechten.nl/file/97da3d8f-1b04-c762-5ced-c7008f38fc74.pdf, 1.10.24

Rb: vovo ivm behoud recht op opvang in bezwaarfase art-64 bij onduidelijke nationaliteit

Verzoeker betoogt dat hij in Algerije geen toegang zal hebben tot de medische behandeling die hij nodig heeft om een medische noodsituatie op korte termijn te voorkomen. Verweerder stelt dat hij, als een vreemdeling zijn identiteit niet heeft aangetoond, gemotiveerd mag afzien van een toets aan de feitelijke toegankelijkheid tot de benodigde medische behandeling in het land van terugkeer.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat het strikt uitvoeren van dit beleid in het specifieke geval van verzoeker onevenredig is. Als de voorzieningenrechter het verzoek afwijst, zal verzoeker de opvang moeten verlaten, wordt de medische behandeling die hij nu krijgt gestaakt en valt op voorhand niet uit te sluiten dat hij bij terugkeer in een situatie terechtkomt die in strijd is met artikel 3 van het EVRM.

De voorzieningenrechter vindt het belang van verzoeker bij het toewijzen van het verzoek dan ook groter dan het belang van verweerder bij afwijzing van het verzoek. De voorzieningenrechter draagt verweerder verder op om de feitelijke toegankelijkheid in de beslissing op bezwaar te toetsen voor zover dat objectief mogelijk is. Hierbij is van belang dat het beleid ruimte laat om bepaalde aspecten te onderzoeken in het geval dat de identiteit niet aannemelijk is gemaakt. Verzoeker heeft in de gronden van bezwaar in ieder geval een en ander aangevoerd over de kosten van de medische behandeling en het gemiddeld inkomen in Algerije.

Rb den Haag NL24.36759, 7.10.24
https://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBDHA:2024:16898